با توجه به فراگیر شدن صنعت در تمامی جوانب زندگی در جهان امروزی و اشتغال همه افراد در مفاهیم “تاریخچه اجرای نمای خشک”، به علاوه حس زیبایی‌شناسی انسان، علم معماری و طراحی ساختمان نیز در دوران پایانی قرن بیستم تا به امروز با گام‌های سریع تغییر کرده و به سمت صنعتی شدن پیش می‌رود. این تحولات تأثیرات قابل ملاحظه‌ای بر نمای ساختمان‌ها داشته‌اند و منجر به ایجاد و توسعه روش‌های خشک و مدرن در نماسازی شده‌اند. از جمله این تحولات، سیستم‌های خشک دارای مزایای فراوانی هستند.
در ادامه، به تاریخچه و شکل‌گیری این صنعت می‌پردازیم.
در تاریخچه تکامل نمای ساختمان، اجرای نمای خشک نقش مهمی ایفا کرده است. این مقاله به بررسی تاریخچه اجرای نمای خشک به عنوان یکی از سیستم‌های نمای مدرن منحصر به فرد در اجرای ساختمان می‌پردازد. این سیستم‌ها منجر به تولید و تدوین متریال‌های متنوع و نوآورانه در نمای ساختمان شده‌اند. به دلیل تنوع بزرگ متریال‌های قابل استفاده برای فراوری نمای خارجی ساختمان و نماها، ما یک مقایسه دقیق از ویژگی‌های متریال‌ها و سیستم‌های نصب نمای ساختمان ارائه داده‌ایم. این مقایسه به کمک ارزیابی‌های اقتصادی نیز تکمیل شده است (در سطح تخمین هزینه اولیه) که نسبتی بین قیمت و کیفیت را برای تحلیل سیستم‌ها و متریال‌های مورد استفاده در هر ساختمان برای ما ارائه می‌دهد.
تکامل تاریخچه نمای ساختمان و روش اجرای نمای خشک به چه شکل بوده است؟
در ابتدا، بیشتر معماری‌ها با ساخت نماهای سنگین و با وزن زیاد مشخص بودند. از نماهای ساخته شده از گل و کاهگل تا نماهای سنگی که توسط رومیان باستان ساخته می‌شدند. این نماها برای حل مسائل مربوط به استحکام ساختمان، آب‌بندی و حفاظت در برابر گرما و رطوبت، از یک متریال ضخیم در دیوارهای ساختمان استفاده می‌کردند.
تاریخچه نماسازی و معماری منطقه‌ای در ساختمان‌ها
معماری منطقه‌ای همیشه به محدودیت‌های اقلیمی و منابع محلی بستگی داشته و نمای ساختمان‌ها نیز تحت تأثیر این محدودیت‌ها قرار می‌گیرد. در دوران قبل از میلاد، ما دیواره‌های ساختمان‌ها با ضخامت‌های بیش از یک متر با استفاده از تکنیک‌های یونان باستان می‌ساختیم. ما این دیوارها را با دقت و تنظیم دقیق دهانه‌های دو ستون بدون استفاده از ملات می‌ساختیم تا با نماهای خارجی به طور کامل همخوانی داشته باشند. همچنین تاریخچه اجرای نمای خشک نیز نقش مهمی در این فرآیند ایفا می‌کرد. در واقع، لایه داخلی دیوار که دارای خلل و فرج کمی بود، با استفاده از سنگدانه و ملات آهکی پر می‌شد.
بعد از آن، در قرن دوم بعد از میلاد، رومیان سیستم‌های نوینی را برای اجرای نماهای ساختمان‌ها تدوین کردند. تفاوت اساسی میان نماهای رومی و یونانی در استفاده از سیمان پوزولانی و شن در ترکیب با آهک بود. این مخلوط سیمانی بسیار مقاومی تشکیل می‌داد که پس از ترکیب با آب، به شدت ضدنفوذ می‌شد. با فروپاشی امپراتوری رومی، استفاده از سیمان پوزولانی متوقف شد و تا قرن نوزدهم میلادی هیچ نوع دیگری از سیمان به کار نبرده نشد. در نهایت، در قرن نوزدهم، معرفی سیمان پرتلند منجر به ظهور سیستم‌های نوین نماسازی با نصب سنگ به روش خشک شد.
این روش‌ها با استفاده از استانداردهای جدید ساختمانی، طراحی و ساخت برج‌های بلند را امکان‌پذیر کردند و در دهه هفتاد میلادی نیز در ایران به اجرا درآمد. در طی دوره‌ی زمانی اخیر، توسعه‌های چشمگیری در این زمینه به وقوع پیوسته‌اند. با تغییرات و فناوری‌های جدید، سیستم‌های نماسازی خشک با سنگ نصب در طراحی و ساخت ساختمان‌های بلند به کار رفتند.
